In dit interview leer je o.a. Mario kennen, waar het idee van Binck is ontstaan en wat zijn visie voor de toekomst is.
Een wekker zetten? Dat doet Mario van de Vorstenbosch (39) niet. Iedere ochtend gaan tussen 04.00 en 06.00 uur zijn ogen open. Als zijn drie kinderen hem niet wakker maken, dan is het zijn eigen drukke hoofd wel. Creatieve ideeën, gedachtes en plannen. Rustig wordt het nooit daarboven, alhoewel het de Haagse ondernemer tien jaar geleden één keer is gelukt. Tijdens een bijzondere reis in Thailand kwam zijn meest geniale idee tot stand: Binck. Een uitzendbureau dat begon in een kantoortje op de Zonweg en uitgroeide naar een succesvol bedrijf. Met honderden werknemers door het land, bouwers, verkeersregelaars, grote samenwerkingen, een eigen opleidingscentrum en Binck-auto’s. Ondertussen heeft het ‘prachtige’ blauwe tapijt op nummer 28 plaatsgemaakt voor een groter en moderner pand. Toch zijn de kernwaarden van het bedrijf (blij, betrokken en betrouwbaar) nooit veranderd. Net als de drive van Mario.
We stappen met de man achter Binck in de tijdmachine en blikken terug. Mario vertelt over zijn onzekerheid, maar ook over passie, positiviteit en plezier. Onderweg maken we stops in Azië, op Nederlandse bouwplaatsen, in Disneyland Parijs en natuurlijk in de Haagse Binckhorst. Tijdens onze reis door de tijd maken we kennis met verschillende mensen, zoals Mario’s vader, zijn vrouw Denise en hun drie kinderen. Maar we ontmoeten ook verkeersregelaars, Jannick, en twee jongens in de coffeeshop aan de Elandstraat. Hoe vormden al deze plekken, gebeurtenissen en personen hem als ondernemer en als mens? Hoe kijkt Mario terug op tien jaar Binck? En hoe ziet hij de toekomst voor zich?
“Op een strand in Thailand. Het ondernemen zit in mijn bloed. Mijn vader heeft wel twaalf verschillende zaken gehad, van bloemen tot een videotheek en spullen voor aquaria. Hij heeft me niets ingefluisterd, maar op mijn achtste stond ik al spullen te verkopen op school. Toen ik uiteindelijk voor een uitzendbureau, en dus een baas, ging werken voelde ik me beperkt. Ik zag kansen en wilde eruit halen wat erin zat. Maar ik werd geremd in mijn ambitie.
Ik boekte een ticket naar Thailand: drie keer per dag kickboksen, tot mijn hoofd helemaal leeg was. Toen kwam de rust. Gesloopt – en voldaan – zat ik op het strand en ik dacht: ‘Wat ben ik aan het doen? Waarom start ik niet mijn eigen bedrijf?’ Twee dagen na terugkomst in Nederland stond ik bij de Kamer van Koophandel.”
'Het idee voor Binck ontstond op een strand in Thailand'
“Eerst combineerde ik het nog met mijn andere baan, maar in januari 2014 ging ik fulltime aan de slag voor Binck. Daar zat ik dan in het oude kantoortje – met het blauwe tapijt – op de Zonweg, zonder mailtjes en een stille telefoon. Toen sloeg de twijfel wel even in. Ik besloot een plan te schrijven en desnoods elke bouwplaats van Nederland af te rijden. Weet je wat het mooie was? Ik vond overal werknemers. Zelfs twee jongens in de coffeeshop in de Elandstraat. Ik stelde alleen de vraag: ‘Willen jullie werken?’ Dan stop je nu met blowen en haal ik je om 06.00 uur op bij de Haagse Markt. En ze stonden er! Zoiets is nu ondenkbaar. ”
“Daar stoei ik mee. Vroeger was ik veel buiten en reed ik de jongens zelf naar een bouwlocatie. Naarmate Binck groeide kreeg ik daar minder tijd voor. Er is namelijk ook nog een hele commerciële kant waar altijd meer mijn focus heeft gelegen. Omdat we lange tijd maar met zijn vieren waren – Denise, Jannick, Jef en ik – voelden mijn collega’s als familie. Dat wilde ik vasthouden, maar door de transitie naar een groter bedrijf was er structuur nodig. Dat vond ik lastig om te accepteren.”
Met borrels en uitjes probeer ik dat familiaire gevoel te behouden. Naar ons jaarlijkse kerstdiner ga ik altijd casual gekleed en probeer ik even niet ‘de baas’ te zijn. Drie jaar geleden vroeg een tafelgenoot mij: ‘Wie denk jij dat Mario is?’ We hebben samen zitten raden. In ons gesprek deelde hij ook kritiekpunten over zijn functie. Toen hij erachter kwam dat ik Mario was, verontschuldigde hij zich. Ik was alleen maar blij; door zijn feedback kon ik dingen veranderen.”
“Toen Binck groeide bedachten we onze ‘magische drempel’: als we het kantoor binnenstapten waren we werkgever en -nemer, thuis vriend en vriendin. Dat heeft altijd gewerkt. Tien jaar later zijn we getrouwd, hebben we drie kinderen en zij een eigen bedrijf. Denise en ik zijn gewoon een goed team, zowel op werk als privé. Ze is positief, sociaal, outgoing en een echte verbinder. Denise zorgde ook altijd voor gezelligheid op de werkvloer. Zonder haar was Binck niet zo groot en succesvol geweest.”
'Zonder Denise was het bedrijf niet zo groot geweest'
“Zeker weten. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar dat veranderde toen ons eerste kindje werd geboren. Ondertussen moet ik met drie zonen flink wat geduld opbrengen. Dat heeft me in mijn werk ook erg geholpen. Daarnaast zie ik alles meer in perspectief door mijn kinderen; ik maak me minder snel druk om kleine dingen. Als ik gestrest thuiskom en de kleintjes zie, is de rest onbelangrijk. Wat we dan gaan doen? Met Duplo spelen in onze bouwhoek.”
“Dat blijft heel gek. Vrienden sturen me regelmatig een foto van een verkeersregelaar en dat geeft altijd een gevoel van trots. Mijn oudste zoon herkent de Binck-auto’s ondertussen ook en roept bij iedere verkeersregelaar: ‘kijk papa, die is van je werk.’ Als het de concurrent is vertel ik dat maar niet.”
“Onze wintersportvakantie en Disneyland Parijs. Maar ook de trip naar Dortmund, met klanten en medewerkers van kantoor. Met zijn allen in een bus richting Duitsland! Dingen half doen, daar ben ik niet zo van. Het moet altijd een beetje over de top. Gezelligheid op de werkvloer draait niet alleen om het biertje op vrijdagmiddag. We gaan daarom één keer per jaar met alle werknemers eten. Ook vind ik een jaarlijks uitje met het kantoor belangrijk. Het is gezellig, goed voor de teambuilding en je maakt mooie herinneringen.”
“Blijf positief ondernemen. Ik was niet goed in school en leerde alles in de praktijk. Toch ben ik daar dankbaar voor. Het ging niet altijd zonder weerstand en de afgelopen tien jaar heb ik echt momenten gehad waarin ik het niet meer wist en onzeker werd. Relativeren, accepteren en doorgaan is dan het enige wat je moet en kan doen. Dingen hoeven namelijk niet altijd eenvoudig te zijn.”
“Ik weet bijna honderd procent zeker dat mijn oudste gaat ondernemen, want hij heeft precies mijn karakter. De middelste lijkt op mijn vrouw; een creatieve en vrije geest. De jongste zal ongetwijfeld een mix van ons twee worden. Het belangrijkste vind ik dat ze ooit een zachte landing maken in het bedrijfsleven. Ik wil ze alles leren en meegeven, wat ze ook gaan doen.”
“Je zou het misschien niet denken, maar ik heb de papieren ooit gehaald! Of ik ervoor ben gemaakt denk ik niet, want ik heb een veel te kort lontje. Ik verwacht wel dat ik tot aan mijn dood blijf werken. Geen Binck, maar bezig zijn met ondernemen. Niets doen? Dat gaat niet gebeuren.”
'Zelf het verkeer regelen? Ik heb een veel te kort lontje!'
